Aan Sinterklaas heb ik vooral goede herinneringen, behalve van toen ik klein was. Ik herinner mij nog goed dat ik als ukkie nachtenlang bovenaan de trap zat. Ik zat daar te wachten op Sinterklaas of desnoods Zwarte Piet , die naar mijn overtuiging door de buitendeur naar binnen zou moeten komen. Het schoorsteen verhaal ging er bij mij toen al niet in.

Mijn ouders waren dan al lang naar bed, maar er gebeurde nooit iets. Uiteindelijk ging ik dan koud en stijf als een plank,  terug naar bed en elke keer zat er ’s ochtends weer iets in de schoen en waren de wortel en het stro voor het paard weg..

Op school werden de geruchten dat het hele Sinterklaas verhaal een farce zou zijn, steeds hardnekkiger en toen zelfs mijn jongere broertjes eraan begonnen te twijfelen , besloot ik mijn ouders toch maar eens het vuur aan de schenen te leggen. Zij bekenden al snel..  Het hele verhaal bleek verzonnen! Niks paard, niks pieten, niks Sinterklaas en niks mee in een zak naar Spanje als je stout was geweest..

Ik kon het eerst amper bevatten; het idee, dat je vader en moeder, opa’s en oma’s en andere volwassen mensen zo ver gingen dat ze dat allemaal in scene gingen zetten om je voor de gek te houden!  Het wou er bij mij eigenlijk niet in, maar uiteindelijk moest ik ook wel in zien dat het allemaal niet klopte en dat Sinterklaas gewoon de plaatselijke kapper was..

Vanaf dat moment nam ik volwassenen een stuk minder serieus, maar het Sinterklaas feest bleef leuk. Eigenlijk leuker dan eerst, omdat je nu zelf ook cadeautjes kon geven en gedichtjes kon maken. Nog jaren daarna zijn we Sinterklaas blijven vieren, ook met mijn eigen zoon die nu alweer 26 is.