Sietske H en ik

Eigenlijk wil ik hier niet over bloggen, want het is te dichtbij. Maar ik doe het toch.  Het Openbaar Ministerie eiste vandaag 12 jaar – de maximale straf tegen Sietske H. De reacties die ik daarop o.a. op Twitter zie zijn vooral die van onbegrip. 12 jaar is veel te kort, ze zou de doodstraf moeten krijgen, levenslang, baarmoeder eruit, geen recht moeten hebben op een advocaat en zo gaat het maar door..

Sietske heeft haar vier baby’s vermoord. Luguber en bizar en dan wist ook nog niemand in haar omgeving dat ze ooit zwanger was, zelfs haar ouders en beste vrienden niet. Ongeloofwaardig zeggen veel mensen.

Maar ik ken een aantal van die vrienden en heb ze ernaar gevraagd en ik geloof ze. Ze wisten het echt niet en als ze er ooit naar vroegen werd Sietske boos en ontkende het glashard.

Sietske is alleen maar bezig geweest met het verbergen van de zwangerschap en niet met het moeder worden. Ik ben zelf onbedoeld en terwijl ik aan de pil was, zwanger geraakt toen ik 19 was. Pas na vier maanden kwam ik daarachter – ik was wel al eerder bij de dokter geweest omdat ik steeds bloedingen had, maar die zei dat ik een scheve baarmoeder had en schreef mij een andere pil voor. Wel apart vond ik toen, maar het zou wel..

Toen ik twee maanden later weer naar de dokter ging zei hij dat ik zwanger was; hij dacht iets van twee maanden.. Toen ik daarna naar het ziekenhuis ging voor een echo zeiden ze dat het al vier maanden was. Een abortus kon nog wel, maar alleen in de Bloemenhove kliniek.

Ik wou nooit kinderen – het leek mij een enorme verantwoordelijkheid, maar toen ik mijn kind op de echo had gezien kon ik ook niet meer tot een abortus besluiten. Ik wist niet of ik daar mee zou kunnen leven. Laat maar komen dacht ik toen. We zien het wel.. Dus stoppen met studie, het huis uit, samenwonen met vriend en vader van het kind en vier maanden later was hij er al.. Achteraf ben ik heel blij dat ik dat toen zo heb gedaan maar op dat moment had ik werkelijk geen idee van de gevolgen. Mijn ouders waren niet boos maar wel heel teleurgesteld en mijn moeder zei meteen dat ik niet op haar hoefde te rekenen om op te passen.

Ondertussen ontkende ik de zwangerschap en het moeder worden eigenlijk nog steeds. Ik wou niet naar zwangerschapsgym en in de wachtzaal bij de vroedvrouw ging ik bewust “normaal” zitten en niet zoals andere vrouwen hangen met de buik vooruit. Tot 6 maanden kon ik mijn gewone spijkerbroek nog aan. De avond voordat hij geboren werd zat ik nog in mijn “oude dorp” in de kroeg en vroegen mensen mij wanneer ik zou bevallen. “Over een maand”, zei ik en dan zeiden ze dat ik dan wel een beetje op moest schieten met groeien.

De bevalling was een drama – de details laat ik maar achterwege. Mijn zoon was prematuur en moest naar het ziekenhuis en ik mocht niet mee. Pas toen hij daar lag kreeg ik een band met hem. Van de vroedvrouw mocht ik hem eerst niet bezoeken, maar dat heb ik gewoon toch gedaan.

Ik weet het.. dit is mijn verhaal en niet dat van Sietske H.  Sietske heeft haar baby’s dood gemaakt en zij moet daarmee leven. Dat is een straf die je je hele leven met je mee draagt. Het besef daarvan komt bij haar waarschijnlijk nu pas.  De hormoonwisselingen en een ongewenste zwangerschap hakken er bij vrouwen heel hard in. Ik wil niks goedpraten, maar ik kan ook niet in haar belevingswereld zien en dan denk ik: 12 jaar afgesneden te zijn van je leven en van de maatschappij is echt een heel lange tijd..

 

20 april 2011     Persoonlijk     Trackback-URL     reageer

7 reakties

  1. 1 Peter Staal:

    Catharina, wat een mooie en ontroerende blogpost. Ik durf bijna niet te reageren, maar doe het kort.
    Inez Weski schreef in intermediair: “Als je recht gaat spreken zoals het gewone volk wil, dan is die boom daar aan de overkant zeer geschikt. Ik bedoel maar, daar kun je elke dader aan ophangen.“. “Men” wil alleen maar bloed zien, en de rechtstaat is er om alle kanten af te wegen en te voorkomen dat “het volk” altijd haar zin krijgt.

  2. 1 Catharina:

    Hoi Peter; dank je wel en blij dat je toch reageert. Wat een goed interview met Inez Weski. Had al veel respect voor haar en nu nog meer. En dan te bedenken: Dat was al in 2006 en het is denk ik alleen nog maar erger geworden..

  3. 1 Jan Stedehouder:

    Het is een mooi artikel geworden Catharina. De eerste zin “Eigenlijk wil ik hier niet over bloggen, want het is te dichtbij” kenmerkt direct een dilemma, want schrijven doe je op de eerste plaats over iets dat je bezig houdt. Maar hoe dichtbij laat je de ander komen? We zullen Sietske H. waarschijnlijk nooit kunnen begrijpen, maar je helpt ons wel in zien dat het allemaal een heel stuk minder zwart/wit is. En niets krachtigers dan een persoonlijk relaas. Moedig, heel moedig.

  4. 1 Akke:

    Een mooie post Catharina. Het leven verloopt zelden zo gladjes als we de buitenwereld soms willen laten geloven.
    Niet bij mij, niet bij jou en ook niet bij Sietske H.
    Toen ik haar verhaal las, moest ik telkens denken: Wat is er toch aan de hand met deze vrouw dat ze dit 4 keer heeft gedaan?
    Hoeveel angst en zorgen moet ze hebben gehad.
    En hoeveel eenzaamheid.
    OK, ze had misschien hulp moeten zoeken maar heeft dat niet gedaan. Waarom niet? Durfde ze niet?
    Ik vind het een heel moeilijk geval.
    Natuurlijk, de babies zijn slachtoffer. Maar Sietske zelf toch ook? Wat heeft haar gemaakt tot wat ze is?

    Voorlopig denk ik dat het voor de samenleving en voor Sietske beter is dat Sietske hulp krijgt in plaats van straf.
    Genade heeft alles met recht en rechtvaardigheid te maken.

  5. 1 Catharina:

    Dank je wel Akke. De buitenwereld oordeelt naar mijn zin vaak veel te hard en te gemakkelijk zonder dat ze eigenlijk weten waar ze het over hebben.

  6. 1 Pablo:

    Indrukwekkende post. Als man kun je er toch al helemaal geen voorstelling van maken wat een zwangerschap met je doet. Ik ken zelf als vader twee heel gelukkige zwangerschapsperioden, die een hoogtepunt waren in onze relatie. Het is heel verdrietig als dat anders ligt.

    Wat me in Sietskes verhaal vooral treft haar enorme eenzaamheid of misschien wel haar opgeslotenheid in haar eigen wereld. Als het niet psychiatrisch is, dan is het wel erg tragisch; bij elke straf zou de vraag gesteld moeten worden of de gestrafte daar verder mee komt en de straf zou aangepast moeten worden aan de daad.
    Van het bevredigen van wraakgevoelens wordt niemand beter en degene die wraakgevoelens voedt is in mijn ogen ook een grote misdadiger. Mededogen is helaas een ouderwets woord.

  7. 1 Catharina:

    @Jan – sorry, zie nu pas je reactie – zat in het spamfilter.. Dank en jij ook @Pablo.

  8. RSS RSS feed voor reakties op dit bericht.

Plaats een reaktie

Reaktie

Jij

 


Lees meer:

«
»


© Kletskous
Creative Commons License
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
(Op foto''s en andere non-tekstbestanden zit copyright van de respectievelijke eigenaars)