Een vriend van mij pleegde zelfmoord in 2009. We waren elkaar al wat jaren uit het oog verloren, maar hij was en bleef toch een vriend. Dat heb je soms.

En dan komt ineens die boodschap. “Hij is dood, die jongen is dood.. hij heeft zichzelf opgehangen.”  En dan het wanhopige gevoel. Waarom, waarom is hij dood? En daarna meteen: Wat had ik kunnen doen of wat had ik moeten doen?

En al die vragen helpen niet, want er is niks meer terug te draaien.

Hij is dood, die jongen is dood.

Zijn moeder schreef ooit eens dit mooie gedicht hier op mijn blog:

Stap
Stap naar vrede
Wilco, bedankt dat ik jouw moeder ben
Ik laat je los in alle liefde.