Het tao is stil – maar helaas geldt dat niet voor iedereen..

Vanochtend werd ik weer eens wakker door de kerkklokken. Op een of andere manier krijg ik het altijd voor elkaar om zo dicht in een buurt van een kerk te wonen, dat mijn zondagsrust vrijwel gegarandeerd verstoord wordt. Christenen vinden het namelijk nodig om op zondagochtend langdurig en luidruchtig de kerkangers ter kerke te roepen en ook de moskeeen zijn kennelijk bang dat als ze niks van zich laten horen, er niemand op komt draven.

Nu heb ik van oorsprong niks met het christelijk – of wat voor geloof dan ook. Als ik vroeger als klein meisje vroeg wat het christelijk geloof was en wat deze mensen dan bezielde,  zei mijn vader: ” zij geloven dat ze na hun dood nog ergens naar toe gaan en wij denken van niet”. Op basis daarvan leek en lijkt het mij altijd maar het beste om er voor de zekerheid  vanuit te gaan dat ik maar een keer leef, dan kan het altijd meevallen.

Toch bleef ik altijd wel een bepaalde nieuwsgierigheid houden naar zaken tussen hemel en aarde maar wat  mij vooral tegenstaat bij veel geloven is het dogmatisch denken, zoals dat tussen goed en kwaad en het geloof dat het eigen geloof het enige ware is. Ook het idee wat veel gelovigen hebben dat er ergens een God is die heel hun leven bepaalt en over ze oordeelt, gaat er bij mij niet in. Gelovigen brengen hier altijd tegen in dat je bij geloof niet rationeel moet denken en dat het geloof juist iets is wat niet te verklaren is maar inmiddels zijn al zoveel zaken uit bijvoorbeeld het christelijk geloof door de wetenschap achterhaald, dat dat dit er bij mij echt niet in gaat.

Ik was er dan ook al uit dat het tussen mij en dit soort geloven dan ook nooit iets zou worden en ook andere geloven, zoals het hindoeisme of het boedhisme waren niet echt aan mij besteed. Maar via vriend Werner kwam ik een aantal jaren geleden in aanraking met  het Taoisme en hiermee kan ik redelijk uit de voeten. Niet, dat ik er veel mee doe maar dat hoeft gelukkig van het Taoisme ook niet.

Het belangrijkste werk uit het Taoisme is de Tao Te King (of Tao Te Tjin) door Lao Tsze. Van dit werk bestaan verschillende meer of minder vrije vertalingen, waaronder deze en die  van een andere vriend Erdwin Spits. Het gemakkelijkst vond ik het Taoisme te begrijpen door het boek: “Het Tao is Stil” van Raymond Smullyan. Smullyan is een Amerikaans logicus die ook diverse schaakboeken en boeken met logische problemen heeft geschreven.

Het Tao is stil begint met de volgende inleiding:

“De christen moet de heiden en de atheist er – om diens ziel te redden – ten koste van alles van overtuigen dat God bestaat. De atheist moet de christen ervan overtuigen dat het geloof in God niet meer is dan een kinderlijk en primitief bijgeloof, dat waarlijke sociale vooruigang enorm in de weg staat. Zo strijden ze, gaan ze tegen elkaar te keer en ratelen maar door.

Intussen zit de taoistische wijze rustig aan de oever van de stroom, misschien met een gedichtenbundel of een glas wijn en wat schildergereedschap, terwijl hij met  z’n hele hart geniet van het tao, zonder dat hij zich er druk over maakt of het tao al of niet bestaat. De wijze behoeft het tao niet te bevestigen, hij is veel te druk met het ervan genieten”.

Het lijkt mij heerlijk om met een boekje en een glaasje wijn  naast de wijze aan de oever te zitten..

Het prachtige boek van Smullyan zag ik laatst nog bij De Slegte liggen maar is ook hier verkrijgbaar.

25 februari 2007     Persoonlijk     Trackback-URL     reageer

Plaats een reaktie

Reaktie

Jij

 


Lees meer:

«
»


© Kletskous
Creative Commons License
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
(Op foto''s en andere non-tekstbestanden zit copyright van de respectievelijke eigenaars)