Zondag is mijn oma (beppe) overleden en vandaag was de crematie. Beppe is 95 jaar geworden. Beppe en pake woonden vroeger bij ons in de tuin. Mijn ouders en grootouders hadden samen een bedrijf, een koekbakkerij, een cafetaria, een ijsloket en een winkel.  Pake en beppe waren voor mij een soort van tweede ouders. Als ik uit school kwam, vroeg ik: ” mem, wat eten wij vandaag?”. Boontjes zei mijn moeder dan, want die kwamen altijd met emmers vol uit de groentetuin van mijn andere grootouders.  Alweer boontjes,  vroeg ik dan; Ik vraag wel of ik bij beppe mag eten.

“Beppe, mag ik hier eten? Ja hoor, natuurlijk maar we eten vandaag boontjes. Ik ga snel even naar de winkel om iets anders voor jou te halen want daar houd jij niet van”.

Soms moest ik voor straf zonder eten naar bed. Dan ging ik voor het raam van mijn slaapkamer zitten huilen, net zolang tot beppe naar buiten kwam en mij vroeg wat er scheelde “Beppe, ik heb straf en moet zonder eten naar bed.” Straf vond beppe tot daar aan toe, maar zonder eten naar bed…

Zij spoedde zich dan naar het cafetaria, waar mijn vader en opa druk aan het werk waren. Eén patat met, zei ze dan. Uhhh voor wie is dat dan, vroeg mijn vader of mijn opa. Wat gaat jullie dat aan, vroeg ze dan; ik betaal ervoor.  Daar konden ze dan weinig tegen inbrengen dus zij kreeg haar patat en die bracht ze dan stiekem bij mij op mijn kamer. Niet verder vertellen hoor, zei ze dan..

Ze was voor niets en niemand bang. Toen in de oorlog de school tegenover ons omsingeld was door Duitsers die het hoofd van de school wilden oppakken omdat hij in het verzet zat, is ze de school binnen gegaan en heeft ze het schoolhoofd door de achterdeur in een boerenkiel naar buiten gesmokkeld en dat terwijl ze zelf het huis vol onderduikers had.

Beppe klaagde nooit maar had wel de touwtjes in handen en dat bleef zo tot het eind. Een maand of twee geleden was ze gevallen en had ze haar pols gebroken. Zeer tegen haar zin werd ze toen naar het ziekenhuis vervoerd. Daar hebben ze de pols in het gips gezet maar de volgende dag was het gips er alweer af. Toen ik vroeg waar dat goed voor was, zei ze dat het niet lekker zat. “Het zal wel weer over gaan voordat ik een oud wijf ben”, voegde ze eraan toe.

De rest van de familie werd wel eens wanhopig van haar maar beppe en ik konden met elkaar lezen en schrijven; ik geloof niet dat we ooit ruzie hebben gehad. Zondag ben ik bij haar gebleven tot het einde. Ik weet niet of ze dat nog heeft meegemaakt want toen was ze al niet meer bij kennis. Mijn eigenwijze gekke lieve beppe is er nu niet meer maar ik zal haar nooit vergeten.