Naast de software industrie, is de overheid ook erg dik met de entertainmentindustrie.  Dat bleek gisteren weer eens toen het Europees Parlement met grote meerderheid instemde met het Gallo rapport. In dat rapport wordt aangedrongen op strengere straffen voor het aanpakken van “file-sharing” en worden internet-providers in de rol gedwongen van  internet-politie.

Het Gallo rapport is tot stand gekomen na intensief lobbywerk van o.a. Eurocinema, die een petitie heeft ingediend ondertekent door zo’n 100 filmmakers, waarvan sommige overigens al jaren dood zijn en de IFPI, de lobby-organisatie van de muziekindustrie, waarvan sommigen toegeven dat ze ook “illegaal” downloaden..

Ondertussen wordt aan de burger of de consument, zoals de overheid ons de laatste jaren noemt – niks gevraagd. In Frankrijk is onlangs de beruchte Hadopi-wetgeving ingevoerd. Daar worden mensen die drie x betrapt worden op file-sharing van materiaal wat onder copyright valt, afgesloten van het Internet. Inmiddels hebben tienduizenden mensen hun eerste waarschuwing ontvangen. Uit een uitgelekt rapport blijkt dat de beschuldigingen niet op juistheid worden gecontroleerd, want daar zijn het er doodgewoon teveel voor. De claims die worden gedaan door TMG, een door de entertainmentindustrie opgericht bedrijf worden simpelweg voor waar aangenomen.

Wat is de motivatie van onze Europese Volksvertegenwoordigers om dit soort draconische maatregelen tegen hun volk te bepleiten?

Simpel; zoals George Lyon, een Schots Liberaal Europarlemantarier het zegt: We must protect Intellectual Property Rights. The Internet can not be free for all.

Maar hoezo niet dan? Zelfs de uitvinder van het World Wide Web, pleit voor gratis Internet voor iedereen. Het kost niks om boeken, muziek, films e.d. via Internet te verspreiden en bovendien betalen we allemaal voor onze toegang tot Internet. Natuurlijk kost het wel iets om dit soort werk te maken, maar dat is het probleem van de makers. De makers hebben over het algemeen juist baat bij een zo groot mogelijke verspreiding, want daardoor wordt hun publiek groter.

Slimme makers gaan dan ook creatief op zoek naar andere verdienmodellen. Het “probleem” is alleen dat daarbij altijd de tussenpersonen worden uitgeschakeld. Ze hebben geen platenmaatschappijen of uitgeverijen meer nodig en die slokken in het huidige systeem het merendeel van de inkomsten op. Schrijvers, muzikanten en andere creatievelingen krijgen over het algemeen maar 10% van de prijs van een CD of boek.

Geen wonder dus dat deze tussenpersonen en niet de artiesten zelf,  zich suf lobbyen bij onze Volksvertegenwoordigers om hun verouderde businessmodel in stand te houden en dat dus ten koste van het vrije Internet.

En met succes dus! Onze Volksvertegenwoordigers blijken niet te beroerd om hun oren te laten hangen naar deze tussenpersonen. En dat is niet de eerste keer.

Van de uitvinding van fotografie (zou het schilderen kapot maken), tot muziek opnames ( zou live muziek kapot maken) van radio (zou opgenomen muziek kapot maken) tot het kopieer apparaat (zou boeken kapot maken)  tot de video-recorder (zou tv kapot maken) Bij elke technische vernieuwing schreeuwt de entertainmentinddustrie moord en brand.

Ondanks dat  is het de politiek nooit gelukt om deze technologische vernieuwingen tegen te houden en dat zal denk ik ook niet lukken met het Internet. Toch vind ik het misdadig dat onze volksvertegenwoordigers zich laten gebruiken door “big business” en daarvoor zelfs bereid zijn  de enorme voordelen die het Internet ons geeft, zoals het vrij uitwisselen van informatie, cultuur, kennis, etc. op te offeren.

“Working for You” is de slogan van Europarlementarier George Lyon op Twitter; you betekent dus in zijn geval niet ons, maar “big business”, zoals de entertainment- en de software industrie.