ik had eigenlijk nooit verwacht dat dat mij zou overkomen, maar toch gebeurde het. Tot daarvoor was ik een redelijk populair meisje op school. Wij woonden tegenover de school en mijn ouders hadden een koekbakkerij, een ijs-loket en een cafetaria. In de pauzes en na schooltijd  kwamen de kinderen kantkoeken bij ons halen voor een dubbeltje of ijsjes natuurlijk. Kinderen uit mijn klas wilden graag mee naar ons huis en meehelpen met koek inpakken.

Toch kwam het zover. Ik zat bij de keurturnploeg in het dorp en op een dag werd een vriendinnetje van mij eruit gezet omdat ze niet goed genoeg was. Dat gebeurde vaker. Voor een klein dorp als dat, turnde de ploeg op aardig hoog niveau. Dat vriendinnetje was mijn eerste vriendinnetje, ze was een jaar ouder dan ik en woonde tegenover ons. Ik weet nog dat ik een walkie-talkie kreeg voor mijn verjaardag met een lang genoeg snoer om haar huis, aan de andere kant van het schoolplein  te bereiken. Daar praten we dan ’s avonds door.

Maar daarna begon het pesten. Toen ik de eerste keer na dat voorval bij  haar thuis kwam, maakten haar ouders al opmerkingen. Ik zou niet uit de keurgroep zijn gestuurd omdat mijn vader voorzitter was van de gymclub. Dat was hij ook, maar als mijn vader zich ergens niet mee bemoeide, was het wel met de samenstelling van de keurgroep. Hij vond turnen eigenlijk maar niks en als we wedstrijden hadden ging hij mee, maar het grootste deel van de dag zat hij in de kantine te ouwehoeren met Jan en Alleman. Hij was alleen voorzitter geworden omdat niemand anders wilde en hij bestuurswerk leuk vond. Het dorp telde weet ik hoeveel verenigingen en van een groot deel  ervan was mijn vader bestuurslid. Als er weer eens een of andere vereniging belde en mijn moeder nam op, zei ze: “Of zit jij daar ook alweer in het bestuur??”

Het pesten begon met  posten aan de achterkant van de gymzaal tijdens mijn trainingen te komen kijken en te lachen als er iets mis ging. Uiteindelijk liepen de kinderen uit mijn klas als ik ’s ochtends naar school ging,  in een optocht langs mij en dan wezen ze naar me  en riepen dingen als: Zij stinkt of zij heeft luizen”.

Als dat gebeurde ging ik naar huis en kondigde daar op hoge poten aan dat ik niet meer terug ging. Mijn ouders kregen me uiteindelijk weer zover dat ik toch terug ging en zeiden dat ik erboven moest staan.  Dat duurde iets van een half jaar. Op een dag veranderde het ineens. Blijkbaar had de meester met ze gepraat of kreeg ik tieten. De jongens van mijn klas vroegen of ik mee wilde doen met slagbal, dat speelden ze elke dag voor en na school op het schoolplein. Natuurlijk wou ik dat en zo geschiedde.. We hadden lol en de meisjes uit mijn klas zagen het aan en werden jaloers. Zij wilden ook mee doen met slagbal spelen.

En zo eindigde het pesten.