Ode aan Dikkie

Dikkie, mijn eerste man en de vader van onze zoon is op 24 augustus overleden. Hij werd maar 64 jaar. De crematie was op 30 augustus en ik wil mijn herinnering hier graag delen:

Mensen zeggen vaak dat je respect voor iedereen moet hebben, maar ik heb eigenlijk alleen respect voor mensen van wie ik iets opsteek.

Dikkie was er zo eentje.

Ik ontmoette hem voor het eerst op mijn negentiende in Jennifeu, de discotheek destijds in Drachten. Hij vertelde mij toen dat hij fotograaf was. Dat had wel wat, vond ik en we gingen een paar x uit. Hij maakte ook foto’s van mij en ontwikkelde die dan samen met mij in zijn donkere kamer.

Dit is een van de eerste foto’s die hij van mij heeft gemaakt, alles was altijd in zwart-wit:

Dikkie zei ook vanaf dag 1 dat hij niet voor een baas kon werken. Zijn vader werkte bij Phillips en als ze daar pauze hadden, fietste hij er wel eens langs en gooide apenootjes over het hek. Ik vond dat trouwens tamelijk appaling en zei dat ook.

Tijdens stapavonden bleef ik vaak bij hem slapen en tijdens 1 van die nachten hebben we Jelco gemaakt, maar dat wisten we pas veel later. De pil had even niet gewerkt.

Toen we het wisten kon ik niet thuis blijven wonen en dus verhuisden Dikkie en ik naar een flat in Drachten aan het Oud Ambacht.

Daar kwam Jelco op 4 april 1982 op de wereld. Te vroeg,te klein, maar wel sterk en hij deed het goed. Het was een mooie tijd met vrienden en familie die ook net kinderen hadden. We gingen samen op stap, pasten op elkaars kinderen en we hadden vooral veel lol.

Ik kreeg een baan bij de gemeente en Dikkie was thuis bij Jelco, voor ons allemaal op dat moment de beste situatie.

Dikkie wilde graag een huis met een tuin en via via konden we dat regelen. Een klein huis met een enorme tuin in the middle of nowhere aan de Krume Swynswei in Nij Beets.

Het leek me prima omdat ik toch vaak aan het werk was, maar het werkte niet. Dikkie was er helemaal in zijn element, maar ik kon er niet aarden of misschien was ik nog niet uitgeraasd en uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan.

Een rottijd voor ons allemaal, maar misschien wel het meest voor Jelco, te klein om zoiets te begrijpen. Gelukkig konden we een tijdje na onze scheiding toch weer goed met elkaar omgaan en is Jelco geworden wie hij nu is en is Dikkie later gelukkig geworden met Joke en ik nu met Ruben.

Ik sla in dit verhaal heel veel over maar:

Respect voor Dikkie omdat hij mij leerde dat de natuur interessant en mooi is en dat iedereen zijn eigen weg kan gaan.

13 september 2018     Dagelijks en Persoonlijk     Trackback-URL     reageer

Plaats een reaktie

Reaktie

Jij

 


Lees meer:

«
»


© Kletskous
Creative Commons License
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
(Op foto''s en andere non-tekstbestanden zit copyright van de respectievelijke eigenaars)