Na Tallinn gingen we door naar Pärnu. We stonden op een camping aan de rivier met vrijwel alleen campers en alleenstaande mannen in auto’s  zoals wij (caddy’s). Wij waren de enigen met een tentje. Het was een heel benauwde dag en ja hoor ’s avonds ging het weer goed los. Urenlang onweer en stortregen.

Na 1 nacht gingen we door naar Letland. We vonden een camping (Juras Dzeni) in de baai van Riga. Onze tent konden we vrijwel direct aan zee opzetten, onder bomen, bij kampvuurplekplekken. picknickbanken en vlak bij een winkel en een restaurant. Genoeg douches en wc’s en een open keuken.

Ruben vond de uitvinding van het herentoilet zelfs geniaal.

Toen we aankwamen was het er nog heel rustig, maar overdag kwamen er ook veel dagjesmensen en later in het weekend ook meer kampeerders.

Het ging er gemoedelijk aan toe. Iedere avond kwam de “manager” langs om het campinggeld te innen met zijn geldtasje. Hij vertelde dat het een familiebedrijf was en dat ze er van rust hielden. “We don’t like music”, zei hij. Pinnen kon niet en het kostte € 12,– per nacht.

Toen we vroegen hoe het kwam dat het zo rustig was zei die dat het pas sinds 2 jaar mooi weer was daar. Daarvoor regende en waaide het er altijd. ’s Nachts was et er inderdaad ook best koud en door de harde wind waaiden er ook wel eens wat tenten weg.

Maar wij vonden het een soort van paradijs en zijn er 3 nachten blijven hangen. Het was ook mooi weer, dus lekker in zee gezwommen. De laatste avond kwam onze buurvrouw nog even buurten. Zij kwam uit Berlijn en deed eigenlijk dezelfde reis als wij, maar dan in omgekeerde richting.

Daarna verder langs de kust richting Riga. Die weg is prima, tweebaans maar dat is genoeg want het is er heerlijk rustig.

Toen we in Riga kwamen was het al laat in de middag en we hadden geen zin meer om een camping te zoeken en de tent op te zetten, dus maar een hotel. Vanaf daar met de bus de stad in.

De volgende dag alweer verder naar Litouwen. Het plan was eerst om nog naar Vilnius te gaan, maar toen we nog eens goed keken hoe ver dat was, besloten we toch maar om wat meer westelijk te blijven in de buurt van de grens naar Polen.

We kwamen terecht bij een stadje aan een meer met als bonus ’s avonds luchtballonnen.

De volgende dag stopten we net voor de grens met Wit-Rusland nog even bij Grūtas Park een soort van satirisch concentratiekamp -park waar grote standbeelden staan van Stalin, Lenin en andere communistische leiders.  Er was ook een museum bij over de strijd van Litouwen, waarbij heel veel Litouwers gedood zijn.

We zijn terug gesjeesd door Polen en nog een tussenstop gemaakt in Berlijn. Daar kregen we voor de eerste x (nou..) serieus wat gedoe wat uiteindelijk nergens over ging, maar ja, ik stoof een Kneipe binnen en Ruben liep door. Het eerste wat ik zag waren asbakken op de bar. Nou, dat had ik in nog geen 1 land waar we doorheen waren gereisd meegemaakt. Daarna zag ik dat er alleen maar mannen waren, maar er ging nog geen licht branden. In mijn stamkroeg in een dorp in Fryslan  zaten ook vaak alleen maar mannen. Met veel moeite lukte het me om de aandacht van de barkeeper te trekken en iets te bestellen, maar de man naast mij aan de bar zei dat dat normaal was omdat die barkeeper nu eenmaal verschrikkelijk lui was.

Veel andere mannen keken inmiddels wat bozig in mijn richting, dus voelde ik me al wat ongemakkelijk, maar gelukkig kwam Ruben terug en met nog wat meer moeite had hij uiteindelijk ook iets te drinken.

We spraken af, na 1 drankje weg te gaan, maar ik wou nog even naar de wc en vroeg waar die was. Mijn barbuurman zei dat ik dan de sleutel van de barkeeper moest vragen. Ik geloofde hem niet, maar hij riep de barkeeper erbij. Die reageerde nogal heftig. Sie bekommt die Schlussel nicht. Op de vraag van de barbuurman: Aber wo muss Sie denn pinkelen, zei die: “In die Herren wc”.

Nou, ik dacht inmiddels het zal allemaal wel; ik ga naar die wc. Daar aangekomen moest ik eerst langs 3 pisbakken, gelukkig onbezet en er was een plee met een deur. Geregeld.

We wilden afrekenen, en weg maar toen begon er een man tegen me te schreeuwen: “Dies is’t eine homokneipe und Sie mussen das respektieren”. Ik zei in mijn beste Duits dat ik dat heus wohl respektiere, aber das ich nur jetzt etwas trinken will.

Toen keken ze nog bozer. Ruben zei dat het beter was om weg te gaan en dat leek mij inmiddels ook wel.

Tot zover dit reisverslag. Nu zijn we weer thuis.

In Stockholm hadden we een ticket geboekt voor de boot naar Tallinn. Een reis van 16 uur. Het inchecken duurde lang en het was heet, maar de boot vertrok gewoon op tijd en dat was om 17.30. De bootreis was prachtig, langs tientallen Zweedse eilanden, bewoond en onbewoond aan beide kanten. Op de foto’s zie je die eilanden toch niet zo mooi als in het echt dus doe ik er maar een foto van entertainment a/b bij:

De oude stad van Tallinn is inmiddels een soort van openluchtmuseum. Een aaneenschakeling van souvenirwinkels, restaurants en terrassen vol toeristen. Best mooie oude gebouwen, maar wij hadden er niet zoveel mee en wilden eigenlijk weer wat meer in de natuur zijn. Ik kocht nog een trol in een souvenirwinkel, die we Dobri hebben genoemd.

We vonden een camping zo’n 20 km buiten Tallinn, tussen de mini-paardjes en schapen en toen we vertrokken stond er nog een ooievaar aan het meertje om ons uit te zwaaien.

Prima camping verder met alles erop en eraan. ’s Nachts werd het wel heel vochtig en hadden we het best koud in ons vochtig tentje. Kan best dat wij daardoor de enigen met een tentje waren; de rest was caravans en campers. Toen de dampen weer waren opgetrokken en de zon de tent gedroogd had, trokken we verder richting de baai van Riga.

Maar niet nadat we  toch nog even terug gingen naar Tallinn. We gingen naar een oude gevangenis, waarnaar in WO2 Joden uit Frankrijk waren afgevoerd en van wie de meesten dat niet overleefd hebben. Daarna werd de gevangenis gebruikt voor “vijanden” van het communistische Sovjet-regime en die kwamen er vaak ook niet levend uit.

Toen we aankwamen kwam er net een ander stelletje uit en wij vroegen hoe het was. “Totally worth it, you definately have to go”. En ze riepen ons nog na om een trui oid aan te trekken omdat het er zo koud was.

Het was er inderdaad koud en ik was blij met m’n jasje, maar het was wel een beklemmende ervaring. Je beseft dan dat vrijheid niet vanzelfsprekend is en dat het je zo kan worden afgenomen. Dat kan nu nog steeds in onze zogenaamde democratische rechtsstaten in het Westen. Zie bijvoorbeeld de abominabele behandeling van Julian Assange van Wikileaks door het VK, Zweden, de VS en zijn thuisland Australië.

Hierna gingen we nog even naar een soort van alternatief bedrijfsverzamelgebouw wat daar om de hoek ligt. Goede sfeer, vrolijke mensen en heerlijk gegeten. Wij werden er weer vrolijk van.

Weten jullie wat dit is?

Na Kopenhagen gingen we verder naar Zweden. Uren en uren reden we door bos en nog meer bos.

We besloten om naar een camping aan een groot meer te gaan. Daar aangekomen bleek de receptie al gesloten. Die ging dicht om 18.00 uur.

Dan maar een stukje verder naar het Noorden langs het meer en al snel kwamen we bij een kleine boerencamping. De tent opzetten en daarna nog even een terug naar het dorpje om wat te gaan eten. Gelukkig konden we nog net wat lekkere wraps en broodjes bij de lokale bakker scoren want alle restaurants waren al dicht of in ieder geval de keukens. Dat was rond 21.00 uur.

Daarna tevreden terug naar de camping en zo ging de zon onder om 22.14 uur en de maan kwam op:

De volgende dag vertrokken we richting Stockholm. Wilbert, een goede vriend van Ruben woont daar in de buurt met zijn vrouw Theresa en hun 2 kinderen. We wisten dat het in de buurt van het dorp Gnesta was, bij een boerderij genaamd “Malbi” en dat het huis Pettersborg heet. Aan straatnamen en huisnummers doen ze daar niet. Dankzij alwetende Google vonden we het toch gemakkelijk.

De boerderij en het land is van een boer en verspreid in het bos op het terrein staat een aantal huisjes. ’s Avonds ging de barbecue aan met daarop het vlees van een koe van de boer. Die koe was nog maar twee weken dood, wat eigenlijk te kort schijnt te zijn volgens Wilbert omdat het vlees dan nog niet helemaal verstorven is.  Enfin, Ruben vond het heerlijk..

Hier het uitzicht vanaf de tuin

De volgende ochtend gingen we eerst zwemmen in het meer bij de boerderij en later kregen we een rondleiding Wilbert en Theresa’s bierbrouwerij “den bryggande hollandaren” .  Heel kleinschalig maar ze brouwen wel al verschillende aparte biertjes en gebruikt daar o.a. planten en bloemen voor die daar in de omgeving groeien, zoals vlierbloesem.

Sinds kort exporteert hij zelfs samen met wat andere lokale brouwers naar China. Heel leuk, maar niet gemakkelijk in een land met zulke strenge alcoholwetten als Zweden. Drank met een percentage van boven de 3,5 % mag alleen in Staatswinkels verkocht worden. Er wordt heel veel belasting over geheven en de Zweedse Staat vaart daar dan ook wel bij.

Ook zijn er geen cafe’s of bars. Alcohol mag alleen geschonken worden in restaurants, als er ook ten minste een 3-gangen menu wordt aangeboden.

Promotie voor alcohol maken is verboden. Zelfs biertjes weggeven aan vrienden is lastig omdat Wilbert er dan wel belasting over moet betalen en alles precies moet verantwoorden in de administratie.

’s Avonds gingen we nog even met Wilbert crossen in de terreinwagen door het bos over het terrein en een biertje doen bij de enigszins zonderlinge, maar wel leuke buurman, die meestal in zijn blote kont rond rent, maar voor de gelegenheid een broek had aangetrokken.

Al met al vonden wij Zweden wel wat een erg aangeharkt land. Drugs schijnen er al helemaal uit den boze te zijn, zelfs het praten erover. Zo vertelde Theresa dat ze op haar werk eens iets had gezegd over een kennis die wel eens wiet rookte en dat leverde vooral geschokte blikken op en geen reactie.

Wat wel een voordeel is van die strenge alcoholwetten is dat ze er heel veel goede alcoholvrije biertjes verkopen.

Na 2 gezellige dagen gingen we verder naar de stadscamping in Stockholm. Daar zijn we o.a. naar het Vasa Museet geweest, waar ze een boot gerestaureerd hebben die 20 minuten na tewaterlating zonk en waarbij veel mensen zijn omgekomen. Die boot was in opdracht gemaakt van de Koning en volgens Wilbert was het een Nederlands ontwerp, maar toen de ontwerper overleed bedacht de koning er nog een paar dekken bij en dat bleek dus geen goed plan..

Wij hadden in Stockholm een kaartje gekocht voor zo’n hop-on hop-off boot gekocht en dat is best handig in Stockholm omdat het over meerdere eilanden verspreid ligt.

Theresa had ons  de dag ervoor een restaurant aangeraden,  maar toen Ruben er wilde reserveren bleek het vol te zijn. Toen we van de boot op weg terug liepen naar de metro zagen we een kelderrestaurant waaruit een vrouw opdook die ons aansprak en vroeg of we binnen een drankje wilden doen of iets wilden eten. En ja hoor, dat was hetzelfde restaurant wat Theresa ons al aangeraden had..

Heel lekker gegeten en tot zover dit verslag voor vandaag.

Rondje Denemarken – Zweden – Estland – Letland – Litouwen en terug via Polen.

We vertrokken op 9 juni vanuit Rotterdam (deze foto is gemaakt toen Ruben nog dacht dat dit alles was wat mee moest) maar ik heb geen foto van vertrek.  Enfin, we gingen eerst langs Fryslân bij mijn zoon en schoondochter,  ook om Hanna nog even te zien. Voor Ruben was dit de eerste keer.

En natuurlijk om de cadeautjes te geven die ik had besteld bij Etsy:

Die avond kwamen we tot Lübeck (Duitsland), waar nog amper een hotel te vinden was omdat het Pinksteren was. Duitsers gaan dan blijkbaar massaal op vakantie. Uiteindelijk vonden we een vrij nieuw Japans-achtig hotel. The Niu heette het, een klein en benauwd kamertje, maar wel met een lekker ontbijt.

De volgende dag verder naar Kopenhagen. Daar kwamen we terecht op de stadscamping. Deze camping is maar 3 maanden per jaar open, maar alles wat we nodig hadden was er. Zelfs een simpele keuken met elektrische kookplaatjes en magnetrons. Dat kwam goed uit want campinggaz voor het gasstelletje wat we mee hadden bleek in Scandinavië nergens te krijgen.

De dag erna gingen we met de bus de stad in; we stapten uit bij het Stadhuis en gingen daarna lopend richting Christiania, een vrijstaat, beetje vergelijkbaar met wat Ruigoord ooit was, maar dan groter.

Onderweg gingen we hier nog wat eten en drinken (aanrader en terras aan het water):

Van Ruigoord is tegenwoordig weinig meer over dan een kerk waar feesten worden gehouden en een paar huizen en ateliers, omringd door olietankers.  Af en toe een festival en dat is het dan. Het kapitaal heeft die slag gewonnen.

Christiania wordt inmiddels in reisgidsen aangeprezen als een hotspot voor toeristen en dat was goed te merken. Er worden rondleidingen gegeven en er liepen zelfs schoolreisjes rond onder begeleiding van juffen en meesters.

Een van de hoogtepunten is Pusherstreet. Daar kun je bij marktkraampjes te kust en te keur voor allerhande soorten hash en wiet. Dat is natuurlijk illegaal in Denemarken, maar het wordt daar een soort van gedoogd. Een soort van, want een jongen die met de bevoorrading doende was zei me, toen hij dacht dat ik naar zijn handen keek, dat hij handschoenen droeg zodat de politie zijn vingerafdrukken niet op de zakjes drugs terug kon vinden.

Toen we ergens wat gingen drinken kwam er een man bij ons zitten. Hij vertelde dat hij uit Turkije kwam maar al 20 jaar in Christiania woonde. Hij bood ons zijn joint (hash) aan en ik nam een paar trekjes en Ruben een grote hijs.

Het bleek behoorlijk sterk spul want we werden er aardig vaag van. Toen we na een tijdje weer wat helder waren, wat hadden gegeten en nog even bij het meer hadden gezeten, gingen we maar eens op zoek naar de uitgang en daarna naar de bus en de camping. Dat lukte wonderwel.

Op de camping aangekomen brak er noodweer los. We hebben zo’n 4 uur in de auto gezeten kijkend naar heftig onweer en bakken regen. Best mooi, we hadden er een muziekje bij en ons tentje bleek het redelijk droog te hebben doorstaan dus slapen ging ook prima.

Wordt vervolgd..

Ik bestel geregeld bij Bol, ben er zelfs al jaren onsuccesvol affiliate van, maar was altijd tevreden over leveringen, tot vorige week:

Ruben bestelde een tablet voor mij, want dat leek hem handig voor mij op vakantie (eigenlijk wou hij zelf graag zo’n ding), maar na de bestelling kreeg ik een haarborstel opgestuurd. Op de bestelbon stond wel de tablet.

Dus ik via de website naar de klantenservice van Bol, daar krijg je eerst met een bot van doen, die niet al te gemakkelijk te omzeilen is.

Dat ging iets van zo:

Hoi, ik ben Billy. de virtuele assistent van Bol. Kan ik je ergens mee helpen?

Tja, ik heb een tablet besteld, maar ik kreeg een haarborstel.

Sorry, ik begrijp de vraag niet, kan ik u verder helpen?

Nee.

Ik verbind u door naar de klantenservice

Daar kwam Willemijn of zo, ik weet de naam niet meer en je kunt die chats ook niet terugkijken.

Maar in ieder geval een echt mens.

Goedemorgen, ik ben die en die van Bol-klantenservice. Waarmee kan ik u helpen?

Goedemorgen:  ik heb een tablet besteld, maar ik kreeg een haarborstel.

Oh dat is wel  heel iets anders he, haha; ik zie dat het gewicht ook heel anders is.

Ehm ja, idd..

Ok, nou we sturen meteen de tablet op.

Bedankt, dat is prima en wat moet ik met die haarborstel doen?

Daar krijgt u een retourbericht van, maar dat kunt u negeren.

Ik dacht prima, het zal wel. Leuk, een nieuwe haarborstel.

En op maandag kwam inderdaad de tablet.

Ik had hem uitgepakt, maar verder onaangeroerd gelaten.

Via Jabber had ik Ruben al wel verwittigd van het heuglijke feit dat het tablet nu echt gearriveerd was.

Ruben zag dus al uit naar zijn thuiskomst. Ik ook hoor, maar niet vanwege die tablet.

Helaas, het krengt startte 1 x op. liep toen vast en startte daarna niet meer op. Terugzetten naar fabrieksinstellingen, niks werkte.

Ruben nam via de webchat contact op met Bol, want bellen kan niet, maar de medewerker wist ook niks van tablets, wel van terugsturen.

Op de dag erna herhaalde deze scene zich en  ook tablet 2 startte niet op.

Ruben regelde retour aanmelden via Bol, maar hij zei gisteravond laat al dat er nu 3 tablets op retour stonden.

Ik dacht dat het wel wat los zou lopen, maar vandaag zag ik dat er inderdaad 3 geleverde tablets in het systeem stonden en van de haarborstel geen spoor.

Dus maar weer naar de klantenservice.

Hoi, ik ben Billy, de virtueel medewerker van Bol. Wat is uw vraag?

Hoi, geef  mij een echt mens.

Sorry, ik begrijp de vraag niet, kan ik u verder helpen?

Ja, verbindt mij door met een mens.

Sorry, ik begrijp de vraag niet, kan ik u verder helpen?

Zucht..

Als ik nee had gezegd was er waarschijnlijk niks aan de hand geweest en was ik bij een mens terecht gekomen, maar ja ik ben ook maar een mens. geen robot. Dus bleef Billy maar tergend in de rechterhoek van mijn scherm hangen, zodat ik de andere opties bij Bol niet meer kon zien, laat staan erop klikken.

Uiteindelijk lukte het mij, vraag me niet hoe, misschien omdat ze me zielig vonden, een medewerker van de chatklantenservice te activeren en die zei toen ik over Billy klaagde, dat die wel vaker wat opdringerig was.

Nu heb ik heus wel humor vind ik zelf althans, maar, op zo’n moment niet, totaal niet. Dus ik zei:

Ik heb 2 tablets van jullie ontvangen die ik wil terugsturen omdat ze het niet doen, maar in jullie systeem staat dat ik 3 tablets heb ontvangen, maar de eerste x kreeg ik een haarborstel.

Oh haha, dat is wel heel iets anders een tablet dan een tandenborstel.

Neehee, een HAARBORSTEL!

Enfin, al met al kreeg ik vandaag een Tony Chocolony blok opgestuurd in mijn favoriete smaak: melk karamel, zeezout, met een lief briefje erbij van Mirza van de klantenservice van Bol. Het ging over de tandenborstel en een ipad (ging om een android-tablet),  maar de chocola is lekker en de haarborstel is ook ok.

Allemaal leuk en aardig, maar ik heb nu dus een haarborstel, chocola, maar geen tablet.

Daarna, als klap op de vuurpijl kreeg ik nog dit mailtje met als titel:

“Een feestje voor jou als trouwe klant”

Beste Catharina,

Hiep hiep, hoera je bent al 17 jaar klant bij ons

Het begon allemaal met je eerste aankoop in 2002. Wist je dat 5 andere klanten dit artikel ook gekocht hebben dat jaar?”

Ik heb geen idee welk artikel, maar stel je eerste aankoop bij Bol was een vibrator? Bol weet het nog.

Update: 06-06-2019

Toen ik vandaag inlogde bij Bol zag ik dit:

1 retour ingeleverd en 1 aangemeld en dat terwijl ik tegelijkertijd de twee tablets had ingeleverd bij het postagentschap en er bewijs van had. Dus maar weer naar de online klantenservice. Ik zei: ik heb gisteren 2 tablets teruggestuurd, maar er staat nu bij de een “ingeleverd” en bij de ander “aangemeld”.

Oh, zei hij; ja, dat is niet zo slim.

Ik zei niet zo slim? Van wie?

Oh, u hebt het over de status in het systeem?

Ja, waar anders over?

Kunt u mij het productnummer. geven waar het over gaat.

Ik: kun je dat zelf niet zien in het systeem?

Nee

Oh, heb je dan een telefoonnummer voor mij van de klantenservice van Bol.

Het telefoonnummer is: 030-1049999

Mag ik u misschien zelf bellen?

Nee, want jij kunt niet in het systeem.

Ok, doei..  zei die.

Tussendoor ontving ik dan nog een mail van Bol met als titel:

“Cadeau inspiratie voor mijn lieve vader” Nou beste Bol. mijn lieve vader ging al in 2006 dood, maar dat zal Bol natuurlijk de reet roesten en dat is prima, maar stuur dan ook niet dat soort mails.

Enfin, daarna ging ik bellen en kreeg ik een mens aan de lijn, dus ik vroeg hoe het zat met die tablets. Dat ik er 2 tegelijkertijd had ingeleverd en er maar 1 bij Bol geregistreerd was, zou de schuld zijn van #PostNL, maar uiteindelijk zou het allemaal goed komen want ze konden al wel zien dat ik er 2 teruggestuurd had.

En vandaag kreeg ik dit mailtje:

Disclaimer:

Dit verslag is een verkorte samenvatting van hoe ik het ervaren heb. Mocht Bol onze chatverslagen met zijn bots en medewerkers loggen en willen vrijgeven, dan publiceer ik die hier graag.

Ik ben geboren en getogen in Aldeboarn (Frl). Het moet ergens rond 2000 geweest zijn, dat ik voorzitter werd van het noodlijdend jongerencentrum Medium.

De gemeente had de subsidie gestopt en het jongerencentrum dook steeds verder in de rode cijfers

Ze vroegen mij om voorzitter te worden maar het grootste deel van het bestuur was een stuk jonger, dus vroeg ik ze: “Wat wil de jeugd tegenwoordig?

Houseparty’s. zeiden ze.

Het werden dus houseparty’s. Het jongerencentrum floreerde als nooit te voren en er kwamen mensen van heinde en verre op af.. Sommige mensen in het dorp klaagden wel eens, maar de meesten vonden het mooi dat er meer leven in het dorp was en dat hun kinderen in eigen dorp op stap konden gaan. Wat afspraken over opruimen van rotzooi, soms een bloemetje en het was weer goed.  Zelf woonde ik er tegenover en ik klaagde nooit.

Enfin, al een tijd nadat ik geen voorzitter meer was,  besloot ik mijn huis te verkopen.

Ik zei expliciet tegen de kopers: “Als je dit huis koopt heb je op vrijdag last van het Medium. Wil je dat niet, koop dan alsjeblieft niet mijn huis.”. Ja, ja.. geen probleem, maar het eerste wat ze deden nadat ze mijn huis gekocht hadden was klagen bij de gemeente.  In Aldeboarn is nu geen jongerencentrum meer.

Precies een week geleden ben ik beppe geworden van Hanna.

Op het moment dat ze geboren werd was ik onderweg naar Fryslân voor een soort van reünie met beste vriendinnen Kiki, Mona en toevallig ook een Hanna. Die Hanna woont in de VS en was terug omdat haar heit ongeneeslijk ziek was.  Kort nadat ze er was, is hij al overleden.

Maar tussen Rotterdam en Aldeboarn, ergens in de Noordoost-polder belde Jelco, mijn zoon al dat kleine Hanna geboren was. Hoi beppe, zei hij..

Dus direct maar langs het ziekenhuis gegaan om it famke te bewonderen. En ze is prachtig!

Wolkom op dizze wrâld lytse Hanna!

Naarmate ik ouder word, loopt het aantal terugkerende uitnodigingen voor medische onderzoeken op.

Onderzoek, naar borst-, baarmoederhals-, darmkanker en nu weer naar Osteoporose.

Ondertussen zie ik dat de zorg zucht onder alle bezuinigingen, met als gevolg lange wachtlijsten voor dringende behandelingen en onderzoeken.

Ik denk dat er een verband is tussen die wachtlijsten en al die nieuwe onderzoeken en daarom sla ik die onderzoeken op uitnodiging maar beleefd over.

Mijn man vindt het stom Hij wil liever dat ik mee doe en denkt dat ik bang ben voor de dokter. en daar zit ook wel wat in.

Hoe denken jullie erover?

Gisteren stapte Henk Otten op als voorzitter van Forum voor Democratie. Mazzel voor FvD want ze wilden van hem af. Terecht of niet, maar had Otten dat niet op eigen initiatief gedaan dan was het nog lastig geworden om hem weg te krijgen:

In de statuten van Forum voor Democratie staat namelijk dat een bestuurslid pas ontslagen kan worden als twee derde van alle leden daar voor stemt. FvD heeft naar eigen zeggen nu iets van 36.000 leden. Een voetbalstadium afhuren is derhalve aan te raden.

Als twee derde van de leden aanwezig is, moet daar dan ook nog eens twee derde van stemmen voor het ontslag van het bestuurslid.

Kortom: hoe democratisch is FvD?